Sneller dan gebruikelijk kom ik met een nieuwe blogtekst, de
tijd dringt hier een klein beetje en om me goed voor te kunnen bereiden (lees:
inpakken) op het volgende stukje van mijn reis nu al deze bijdrage. Mijn vorige
blogtekst eindigde ik met mijn terugkomst in Bengaluru en de opmerking dat ik
nog graag naar Peravoor wilde, maar dat nog niet helemaal duidelijk was of en
wanneer dit zou lukken.
Dag 31 (donderdag):
Een rustdag maar met een opmerkelijke verandering hier in Bengaluru
 |
| De vijver |
De dag of dagen tussen mijn reizen naar Palmaner en Peravoor
zou ik gebruiken om uit te rusten en wat kleding te wassen. Zo gezegd, zo
gedaan. 's Ochtends stond ik na het ontbijt met Anand en Matthew (Matt) naar de vijver in de tuin te kijken. Die was gisteravond bijgevuld. Het water klotste nu over de rand... onze conclusie... als je nou van je vissen af wil (er deed er namelijk één een 'uitbraakpoging'. Overigens hadden we met dit warme weer wel zin in zwemmen... dus deden Matthew en ik een poging Anand er in te duwen. Anand wilde wel heel graag, dus ik was uiteindelijk meer aan het tegenhouden dan aan het duwen...
Opvallend was dat in de loop van de middag de vijver al weer op zijn oude niveau stond... zoals op deze foto, van één van mijn eerste dagen hier.
Sekar had een klein verzoek aan mij: zou ik Michael The Bread Centre kunnen laten zien? Zeker!
Dan zou ik gelijk de zes medewerkers weer even kunnen begroeten. Graag had ik
dat rond een uurtje of 10 gedaan, dan is The
Bread Centre vol op in bedrijf en is er het meeste te zien. Maar precies om
die tijd zouden Sekar en Michael het verdere verloop van Michaels reis
bespreken (zijn volgende bezoek gaat naar Chennai; onze wegen scheiden zich straks
dus weer). We konden dus pas na de koffiepauze (ca. 10:45 uur) richting The Bread Centre. Het eerste was me
opviel toen we binnenkwamen: het kantoortje was dicht. Vreemd. Dat zou
betekenen dat 'the capitain' (zoals de vrijwilligers hem noemen) Lawrence zelf
bezig was met het snijden of koken. Dat verwonderde me al. Ik nam daardoor in
de gang de linkerdeur (de opslagruimte van de potten, de pannen en de borden)
en nadat ik deze had laten zien, liep ik door de andere deur in de ruimte in de
kookkeuken uit te komen. Daar zag ik meteen: andere dames! En... Lawrence die
zelf in een pan stond te roeren. Daar stopte hij meteen mee en begroette mij
hartelijk. Ik stelde Michael voor. Daarop zei hij weinig tijd te hebben... en
hij vertelde dat de drie dames die in The
Bread Centre werkten afgelopen zaterdag na het ontvangen van hun loon alle
drie tegelijkertijd, zonder opgaaf van redenen waren opgestapt. Nu moet ik zeggen
dat ik wel had gezien dat hij de dames op zaterdag iets toestopte, maar het was
telkens één briefje per persoon en afgaande op hoe goed ik de Rupees nu
herken... kan dat nooit meer zijn geweest dan 100 Rupee (€1,24) en dat voor 32 uur werk in de week. En als ik me wèl vergis en het was 2000 Rupee
(het hoogste briefje), is dat nog geen vetpot (€25, -). Enfin. Lawrence
vermoedt dat ze een baan ergens in een fabriek hebben gevonden. Nadat hij en de
twee andere mannen (die wel 'echt' vrijwilliger zijn; ze zijn dan ook 71, 71 en
75 jaar en "genieten" van hun pensioen) op zondag met het handen in
het haar hadden gezeten en daarna op dinsdag en woensdag de handen uit de
mouwen hadden gestoken en er alleen voor gestaan hadden, waren er op woensdag
drie nieuwe dames begonnen.
Diegenen onder jullie die mij op Facebook volgen, hebben
wellicht gezien dat ik de "oude" dames nog een eervolle vermelding op
mijn Internationale Vrouwendag post had gegeven. Juist. Aan de ene kant kun je
zeggen... het heeft ze geholpen, want ze hebben nu vast een beter betaalde baan
aan de andere kant... nou ja. Wie mij een beetje kent, weet dat ik niet
veranderingen houd. Laat alles maar blijven zoals het is. Ik raak er lichtelijk
van van slag. Nou ja. Natuurlijk... na op de kop af 30 jaar hier op onze zuster moeder aarde, weet ik heus wel dat veranderingen erbij horen. En dat is maar goed ook, anders liepen we nog allemaal in berenvellen en met knuppels rond te banjeren. Maar goed. Ik houd er niet van...
Overigens wisten de broeders in het provincialaat nog van niks. Maar aan hun reactie te merken, verbaasde het hen ook niet...
Ik schreef enkele dagen terug op mijn blog dat er hier in
Bengaluru vooral duiven te zien waren. Ook dat is veranderd - tot verbazing van
verschillenden hier. De duiven zijn verjaagd door kraaien! En wel van die
kraaien op het formaat zoals ik in dezelfde blogtekst beschreef: maatje meeuw.
Brr, wat een griezels.
Een groot deel van de dag heb ik echt gerust: muziek geluisterd,
boek gelezen... Ik schreef al eerder kort over dit boek. Waar ik het eerste
boek (Les Misèrables) wat vergeleek met India, kan ik dit boek (De geschiedenis
van de steen, de fluit en dat is nog niet alles), waarin de hoofdpersoon
Spitsoor door een fantasiewereld reist en zo zichzelf, zijn afkomst en zijn
toekomst steeds beter leert kennen, dan weer vergelijken met mijzelf. Dat is
toch grappig: twee boeken en beide hebben "invloed" op mijn reis.
Maar misschien alleen maar logisch, omdat ik ze in deze context lees.
Ondertussen was het avond geworden. Ik lag met mijn rug naar
het raam op mijn bed te lezen, toen ik op eens een bekend geluid hoorde... Nee,
dacht ik... dat kan toch niet? Maar ja, wel hoor: regen! Het zachte buitje werd
een hoosbui met onweer. Een flinke bui die minstens een uur duurde. Je zag de
tuin en naar snakken. Ik hoop vurig dat de bui ook over Palmaner is
getrokken... voor de broeders, de bewoners en bovenal boer Stanley, maar... ik
heb me laten vertellen door meerderen hier dat het helaas ijdele hoop is.... en
toch, stiekem... de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Rond de tijd van de regenbui kwam er een app'je van Sekar
binnen. Zaterdag om ongeveer 11:45 uur zet hij me op de bus naar Irrity, daar
pikken de broeders uit Peravoor me op. Ik heb gelijk met hem afgesproken dat ik
dan op vrijdag de 23e weer terugkeer. Ik ben er dan maar "echt"
(d.w.z de reisdagen niet meetellend) 5 dagen, maar om nou op de 24e terug te
keren, bij wijzen van spreken een uurtje te hebben om mijn koffer te pakken en
naar het vliegveld te racen voor een nachtvlucht, leek me niet zo handig...
terugdenkend aan mijn heenreis en de gevolgen.
Ik had nog wat Messengercontact met Anand. Als ik namelijk
op zaterdag zou gaan (en niet op vrijdag), zouden we vrijdag nog wat gaan doen
samen. Daarover meer bij morgen.
Dag 32 (vrijdag):
Afscheid van Anand
Dat is nu dus. Anand zou vandaag zijn laatste tentamen
(ethiek) hebben en ik had met hem DVK-chapel
(Dharmaram Vidya Kshetram Chapel) als je me niet ziet"). Euhm, juist ja. De universiteit was
linksaf en dan alleen maar rechtdoor... maar die kapel. Gelukkig wist Google
Maps hem te vinden. Toch bleek het achteraf niet nodig. Anand pikte me op bij
het hek. Dit keer kon hij de universiteit met wat meer bedrijvigheid laten
zien, dan de eerste keer dat we er waren. We aten samen een gefrituurde snack
en dronken een vruchtensap en liepen via de stad weer terug. Tot mijn
verbazing, maar vooral vreugde, kreeg ik hem zover dat ik mocht betalen. We
vierden namelijk een beetje dat zijn vakantie was begonnen. We bekeken met name het 'vogelplein'. Deze foto's zijn vandaar. Is het me toch nog gelukt vogels hier te fotograferen!
 |
| Duifie... |
 |
| Parkieten (wat maken die een kabaal, zeg 😜) |
 |
| Een gans.... |
 |
| Het is nu iets drukker op de universiteit dan de vorige keer... |
Hij vertelde onderweg dat Michael op zijn eeuwige professie
zou zijn. Was ik al lichtelijk jaloers omdat hij op de tijdelijke geloften van
de novicen zou zijn, nou ben ik echt jaloers. Aan de andere kant: beide feesten
zijn in mei... de heetste maand hier. Ik zou als plasje aanwezig zijn..., maar
toch! Ik blijf hier maar roepen dat ik dan een live stream wil 😜.
We waren precies op tijd voor de lunch bij het klooster terug, omdat ik gezegd had, dat ik niet bij de lunch zou zijn in het provincialaat (ik dacht dat Anand en ik langer weg zouden blijven), at ik mee met de broedersstudenten. Daarop spraken Anand en ik af dat we vanavond nog wat zouden gaan doen. Ik hoop echt dat dit lukt (er is weer regen voorspelt), want ik besef me goed dat dit de laatste kans is. Van alles en iedereen hier is Anand wel degene die ik het meest ga missen... (Sekar natuurlijk ook, maar die missen we al bijna 4 jaar...!). Anand mijn bijna leeftijdsgenootje (we schelen drie maanden en hij legt ook drie maanden voor mij zijn eeuwige geloften had), mijn gids hier, mijn bro, mijn buddy. Gelukkig kan ik met hem wel Facebookcontact houden (in tegenstelling tot de novicen). Ik ben nog steeds op hem aan het inpraten om hem naar Nederland te krijgen en warempel.... hij staat daar steeds meer voor open. Dat lijkt me echt geweldig!
Onderweg naar onze kamers vroeg ik hem wat hij in de middag
ging doen. Dat wist hij nog niet... leren was niet meer nodig. Ik maakte de
grap... Nederlands leren? "Daarvoor ga jij iets te snel naar
Peravoor!", zei hij. "Maar John Sekar is er nog!" "Spreekt
die dan goed Nederlands?" "Zeker wel". Toen kwam er een oudere
broeder aan die... warempel Nederlands tegen me begon te spreken, nadat hij (in
het Engels uiteraard) aan Anand had gevraagd of hij mij al vertelt had, waarom
hij Anand heette. Omdat dit antwoord "nee" was, begon hij mij in het
Nederlands te vertellen waarom Anand "Anand" (de geluksbrenger, de
lachende) betekende. Ik vond dat een beetje dubbel... aan de ene kant vond ik
het grappig met de broeder Nederlands te spreken (hij heeft in Leuven
gestudeerd en kent met name Wim Pot goed), aan de andere kant vond ik het verre
van netjes richting Anand. Die stond er dan ook nogal beteuterd bij. Van zijn
eeuwige glimlach (die blijkbaar heel toepasselijk is), was niks mee over. Maar
op eens... begreep hij enkele dingen. "Zie je nou wel", zei ik, "als
je eenmaal Engels kent is Nederlands niet zo heel moeilijk meer". Daarop
gingen onze drie wegen uit elkaar en ik bedacht me dat deze oudere broeder de
zoveelste broeder op rij was die wel mij
naar mijn naam had gevraagd, maar zichzelf compleet niet voor gesteld had...
Hoe vaak ik hier al niet via omwegen iemands naam heb moeten uitvinden: wachten
tot hij werd aangesproken, speuren op Facebook. "je kan het ook
vragen", zul je denken. Jawel... maar dan moet je toch eerst de persoon in
kwestie - die denkt dat je elkaar al lang en breed kent - moeten aanspreken,
maar zonder naam... is de vraag hoe. "Father" of "Brother"
is een beetje lastig als je er door meerderen omringt bent... is zo'n 'schot
hagel'.
In ieder geval. Na een rustpauze (waarin vooral veel gelezen
heb), heb ik deze blog geschreven. Na de theetijd maakte ik hem af. Daarna ga
alvast mijn tas in en ga voor de laatste keer met Anand de stad
"onveilig" maken. Inmiddels weet ik dat we morgen om 10:45 uur
richting de bushalte vertrekken.
Morgen vertrek ik dus naar Peravoor. Het volgende bericht
zal als het goed is van daar komen. Nog maar een dikke week (8,5 dag) ben ik in
India en toch staat er nog een hele nieuwe plek te bezoeken. Bijzonder vind ik
daarbij dat ik na Karnataka (Bengaluru), Tamil Nadu (Chennai) en Andra Pradesh
(Palmaner) nu de vierde staat (Kerala) ga bezoeken: de vier Indiase staten
waarover de provincie zich uitstrekt (de rest van India bestaat uit de
custodie, de fundatie en het 'niet door franciscanen bewoonde deel'). Ik ben benieuwd.
Allereerst of ik morgen bij de goede halte uitstap... 😁
Irrity is namelijk niet de eindhalte....
Sekar heeft beloofd de
conducteur goed te instrueren waar ik moet uitstappen. Maar voor je het weet eindig
ik toch nog in Kolkata (al is dat compleet de andere kant op...; nou ja. Dan ga ik gezellig moeder Theresa opzoeken...) De complete
reis - deur tot drempel - moet een 7,5 uur zijn denk ik. Dat is nog helemaal
niks. Eén van de novicen, br. Leo Max, komt uit het noordoosten. Áls ik daar
naar toe had gegaan, had ik gevlogen. Dat zou hij als novice nooit mogen. Hij
mag sowieso niet. Maar áls hij had gemogen, dan had hij 3 dagen met de trein
onder weg geweest. Volgend jaar, na het eerste junioraatsjaar, mag hij wèl,
maar dan zit hij dus nog een dag reizen verder naar het zuiden. 4 dagen reizen.
Ben ik blij dat Megen en Beverwijk maar 3 uur reizen met het OV (en 1,5 uur met
de auto) uit elkaar liggen... Vergelijk: van Peravoor naar het noordoosten
(Guwahati, de grootste stad) is 62 uur met de auto. Dat is... van Beverwijk
naar het Russische Jekaterinenburg, net voorbij de Oeral dus... Oké... dat is
met name omdat het Europese verkeer sneller is, maar toch qua tijd komt het
overeen. Als je uit gaat van enkel het aantal kilometers dan is het nog 400 km voorbij Moskou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten