Dag 0 en dag 1 - De Heenreis en de eerste ochtend

Na een intensief en verrijkend cursusweekend kon ik meerijden naar Amsterdam om daar te overnachten. Na een gezellige recreatie en een goede nachtrust liep mijn wekker om 06:15 uur af. Ik stond op, kleedde mij aan scheidde de laatste spullen (mijn cursus spullen gingen uiteraard niet mee naar India) en bracht mijn spullen al naar de hal. Br. Fer was op om koffie te zetten en om tien voor zeven stonden mijn ouders voor de deur om mij naar Schiphol te brengen.

Wachten met mijn ouders...

Na een snelle kop koffie gingen we lopend naar station Lelylaan om daar de trein te pakken naar Schiphol. Daar kwamen we ruim op tijd aan - drie uur en twintig minuten. We gingen richting vertrekhal drie en bleven wachten tot het tijd was om mijn check in te bevestigen en mijn koffer af te geven. Vlak daarvoor nam ik afscheid van mijn ouders.

Dat wordt ik zo: the flying Dutchman

Ik wacht en wacht...

Vlot ging ik door alle controles en toen begon het lange wachten. Anderhalf uur tot ik kon boarden. Gelukkig is Schiphol zo een bijenkorf dat de tijd voorbij vliegt. Het boarden begon zelfs nog 5 minuten eerder dan gepland. En zo zat ik ruim op tijd in het vliegtuig. En toen... was het weer wachten. Door de onverwachte koude, sneeuw en hagel moest het vliegtuig 'gede-iced' (ge-ontijst) worden en daarop hebben we al met al een kleine twee uur staan wachten. Toen nam het de-icen ook nog tijd natuurlijk, dus met een vertraging van twee uur gingen we de lucht in.

De staart van mijn vliegtuig.

In de lucht

De service van Jet Airways was voortreffelijk. Volgens mijn gegevens zou ik een 'kleine lunch krijgen'. Nou, ik weet niet wat ze daar onder verstaan maar - verspreid over de vliegduur: een zakje zoutjes, een drankje, een warme maaltijd (kip met rijst, een wrap, een salade en twee (?) toetjes) met water en een drankje, een kopje koffie of thee (dat ik beleefd afsloeg, ik zag me er al mee gooien door het vliegtuig, want op dat moment was er wat turbulentie), weer een drankje, een wrap met kip en een ijsje. Het is voor het eerst van mijn leven dat ik om 01:00 uur een ijsje at, geloof ik. Maar het zag er een beetje uit als 'o jee, we zijn de ijsjes vergeten en over een uur landen we al'. Tussendoor had ik overigens om meer drankjes, koekjes, zoutjes, etc. kunnen vragen.

De door mijn moeder liefdevol gesmeerde boterhammen en de koekjes waren dus geheel overbodig. Maar om er niet mee te blijven zitten, zijn die ook maar ingetreden.

Aankomst in Bangaluru - start dag 1

Rond 02:00 uur lokale tijd landde mijn vliegtuig en kon langs de paspoortcontrole. Net als in Nederland moest ik zeggen wat ik in India ging doen. Waar ik in Nederland nog zei dat ik 'medebroeders' ging opzoeken (waardoor er in eens twee douaniers geïnteresseerd luisterden - hoewel alleen het woord monnik hen iets zei), leek me deze verklaring voor mijn bezoek in India minder geëigend. Ik zei dus dat ik 'vrienden' ging bezoeken. Op vraag twee: "welke steden gaat u bezoeken?" was de reactie van de douanier: "en daar wonen allemaal vrienden van u?" "Euhm, ja..." Gelukkig was hij met het antwoord op vraag drie (wat voor werk doet u in Nederland? Communicatiewerk) meteen tevreden, kreeg me entreestempel en kon ik verder. (Waarbij ik geluk heb gehad, want er is zo vaak heibel... zei Sekar. Het was echt verstandig niets 'kerkelijks' te zeggen, anders zouden ze nog denken dat ik iedereen kom bekeren hier). Nog geen 10 meter verder werd de stempel gecontroleerd en weer een paar meter verder stonden de elektronische poortjes al klaar. Het was duidelijk nacht, want of een poortje nu 'rood' of 'groen' werd, iedereen mocht doorlopen. Ook mijn tas werd doorgelicht. En toen kon ik door naar de bagageclaim. In het vliegtuig was heel rap omgeroepen welke band je moest hebben, maar helaas was ik dat al weer vergeten. Ik schoot dus een medewerker aan, die mij doorverwees naar een collega. Het duurde een hele tijd voor mijn koffer kwam, maar de medewerker griste hem uit mijn handen ('nummer controleren of het echt de mijne is...' dacht ik nog) en stond er op hem voor mij richting de uitgang te brengen. Halverwege moest ik langs een geïmproviseerde kassa om voor deze 'service' te betalen. Of beter: het helpen vinden van mijn koffer. Dat was 350 rupee. Toen wilde meneer er, vlak voor de uitgang nog geld voor hebben (liefst dollars, maar 500 rupee was ook goed) anders kreeg ik mijn koffer niet. En zijn collega zou me dan naar mijn hotel brengen. Op dat moment zag ik br. Sekar en Ton Lansdaal al zwaaien. Dus ik zei tot twee keer toe "ik moet niet naar een hotel, ik word opgehaald", maar (nog steeds met mijn koffer) liep hij mee richting Sekar en Ton. Het duurde even voor ik Ton weer herkende. Hij werkt voor het bisdom 's-Hertogenbosch en zit in het bestuur van de parochie van Druten c.a. waar Sekar gewerkt heeft en is daardoor enkele keren in Megen geweest. Sekar had volgens mij meteen door wat gaande was en pakte heel handig de koffer van de man af. Na een 'thank you' aan de man en (natuurlijk) een zeer hartelijke begroeting van Sekar en Toon voor mij, liepen we richting de taxistandplaats. 850 rupee is overigens ongeveer €10,75. Zo'n wereldbedrag was het dus niet.... maar toch.

Sekar en Ton wachten me op...

Sekar en Ton wisten van de vertraging, ondanks dat mijn sms'jes niet waren aangekomen (verkeerde nummer, had de landlijn in plaats van Sekars mobiel - blonde Hansje weer in de bocht (dit is trouwens een updateje, want dat zij Toon bij de koffie), maar Sekar wilde toch voor de zekerheid extra vroeg gaan, om te voorkomen dat ik misschien toch eerder zou zijn en dan niemand zou treffen. Zo broederlijk! Ze stonden dus vanaf 23:00 uur in de 'kou' (18 graden - maar toegegeven er stond een aardig koel windje) gestaan. Het was inmiddels 02:30 uur. In de taxi heb ik Sekar gelijk zoveel mogelijk groeten overgebracht. Ik concludeerde op een gegeven moment "zeg maar van heel Nederland, dus ;-)".

Sekar zei me dat we morgen met de bus naar Chennai (Madras) zouden gaan en dat ik morgen mocht uitslapen 'zolang als ik wilde'. Dat snapte ik even niet. Ik zou zomaar de bus kunnen missen... maar... die bus gaat pas om 23:00 uur... aha. Weer een nachtelijk reisje - van 5 uur. We hadden op dat moment trouwens geluk, want het was zeldzaam rustig voor Bengaluru op de weg.

Mijn (tijdelijke) kamer. Hij zag er bij daglicht al beter uit...

Aangekomen bracht hij me naar mijn kamer. Toegeven... daar kwam even de eerste cultuurshock. Ja... je weet dat de kamers er buiten Europa zo uit zien, maar nu was het echt... Sekar verliet me met de woorden: "Als je wakker bent, spreek dan maar een broeder aan en vraag naar mij. Ze weten me wel te vinden. Welterusten."

Na alle noodzakelijke dingen uitgepakt te hebben (het was inmiddels ongeveer 03:30 uur; Nederlandse tijd 00:30 uur), dook ik mijn bed in. Nou ja... dook: het bed was een metalen plaat met een dun matrasje. Oei, oei. Wat ben ik toch verwend met mijn heerlijke Megense bedje...

Opstaan

Na enkele uren liggen en een beetje slapen, was het lokale tijd 08:30 uur. Die paar uren waren gevuld met toeterende auto's (soms zo hard, dat het wel olifanten leken. Of heb ik alleen maar die associate omdat ik in India ben?). Maar ik lag vooral te malen over alle indrukken die ik vast wilde leggen in dit blog. Nu was het licht en inmiddels 28,5 graden op mijn kamer. Gelukkig zit er een ventilator in, dus het is goed te doen.

Snel aankleden en mijn eerste echte blog tikken. (Omdat ik nog even geen internetverbinding heb, komt hij iets later online - volgens mijn laptop is het nu bijna 05:00 uur in Nederland, mijn horloge weet al dat het hier 09:30 uur is).

Ondertussen komt er een sms binnen van Jet Airways dat mijn terugvlucht vervroegd is naar 01:45 uur. Die beginnen al over de terugreis... en ik ben er net.

Zo. Nu op zoek naar Sekar en niet vergeten de metalen deur van mijn kamer weer af te sluiten met het dikke hangslot...

[Update nu ik kan uploaden]

Sekar stond precies voor mijn deur toen ik er uit kwam. Het blijkt dat ik in een bijgebouw geslapen heb, omdat de gastenkamers in de communiteit even allemaal bezet zijn. Dat is met een week afgelopen. Na een lekker ontbijt (gebakken ei, brood met smeerkaas en aardbeienjam - een beter welkom thuis kun je een Beverwijk (bijnaam: een aardbei) niet geven :-).

Sekar heeft mij en Toon even rondgeleid: langs de kantoren van het provincialaat, de bibliotheek/studiezaal, door de kerk, de aanbiddingskapel en de 'heiligenkapel' er naast, door de gaarkeuken (6 middagmaaltijden per dag en iedereen is welkom), langs the college (universiteit) en het nieuwe college in aanbouw. Nou ja. Half afgebouwd. Eventjes was er geen geld. Verschil met Nederland: wij sparen jaren en gaan dan bouwen (of niet, als er geen geld genoeg is) en hier gaan ze bouwen en ondertussen sprokkelen ze geld bijeen. Eigenlijk vind ik dat (Gods)vertrouwen wel mooi.... Onderweg kwamen we verschillende broeders tegen. Het is een communiteit van 7 broeders. Ze zijn nu niet allemaal thuis.

De communiteit met het provincialaat..., overgenomen van http://www.franciscansindia.com/Bangalore.html

Overigens mijn eerste schrik over mijn kamer is over. Ik heb gemerkt dat de echte communiteitsruimtes 'beter' (verkeerde woord, maar weten even geen ander) zijn. Ze doen me denken aan het huisje van mijn Surinaamse vrienden en oud-collega Betsy Mac Nac (Betsy, lees jij mee?), qua stijl en kleurgebruik. Dat zal ook wel komen omdat ik nog geen 'buiten-Europees referentiekader heb.

Over de temperaturen... ik zag daar nogal tegenop, hè... Nou, in het zonnetje begint het nu (het is inmiddels 12:00 uur als ik dit type) warm te worden, maar in huis en op de galerijen (zeg maar de pandgang zoals in Megen, maar dan open en meerdere etages) is het heerlijk koel. Dit valt me 100% mee. Eén voordeel... ik heb het niet meer koud zoals de laatste dagen in (Nij)megen en Amsterdam :-).

Na het middageten ga ik even rusten. Dat raadde Sekar me aan. Vanwege de komende, nachtelijke rit. Ik ben benieuwd wat we vanmiddag gaan doen.

Laatste opmerking: ik heb het nog steeds geweldig naar mijn zin. Zo, nu eindig ik dit blogbericht echt, want het zijn er onderhand twee geworden....