Dag 2 en 3 - Pas dag 3?!!

Het voel raar om 'dag 2 en 3' boven dit blog te zetten. Het voelt eerder of ik hier al drie weken ben. Zoveel heb ik gezien en de afgelopen dagen...

Eerst nog de beloofde foto's van de vorige blog:

Wachten op de nachtbus 'Sleeper' van Bengaluru naar Chennai

Mijn kamer in Chennai (1)

Mijn kamer in Chennai (2)

Chennai - St. Sebastian.

Vlak voor het ontbijt kwam de bedoelde broeder, Fr. Eugene, aan op de motor. Hij woonde zelf niet in dit convent ('ergens anders, gaan we morgen heen'), maar had er wel gewoond. Zoals in Bengaluru (en elk convent tot nog toe) had ook dit convent (dat o.a. daar is voor een parochie - St. Sebastian -, zielzorg voor de zusters (er zijn twee congregaties letterlijk om de hoek; een Indiase congregaties (dus in Sari; Ik denk, zusters clarissen, dat jullie die veel te bloot  zouden vinden 😁) en een van oorsprong Zwitserse (in 'Europees, vlekvrij (hoe is dat mogelijk hier 😉) spierwit habijt) franciscaanse congregatie (https://en.wikipedia.org/wiki/Sisters_of_the_Holy_Cross_Menzingen) en het Saint Francis Boys Home een internatnaat. Ook staat er een school op het terrein. Speciaal voor mij: Ave Maria Media- Media Studies! Het is tevens een televisiestudio. Op mijn vraag aan Sekar waarom ze het niet naar Clara (patrones van de TV) genoemd hadden, bleek dat ze het gebouw (school/studio) alleen verhuurden aan hen en dus verder niets over hen te zeggen hadden.

Ave Maria Media

Chennai (Madras) Central Station

Na het ontbijt gingen we op weg. Vandaag zouden we voor de mooie kant van Chennai te zien krijgen. We haalden bij het internaat de sleutel van de auto, maar... helaas. Lekke band. Wat nu? No problem! Gewoon even (laten) oppompen en dan maar hopen en bidden dat het door het stilstaan was gekomen en dat er geen gat in zat. Dus gingen we op weg en ik voelde me echt toerist ten top: allerlei gebouwen werden aangewezen. Zoals het beroemde station van de stad (nog uit de koloniale tijd).  Helaas zat ik aan de verkeerde kant van de auto, dus de foto komt van internet. Ook zagen we hier in de buurt onze eerste slump (sloppenwijk), want ondanks dat we vandaag de mooie kant zouden zien, kom je aan de lelijke kant niet voorbij.

De San Thome Basilica - buitenkant ...

We reden verder en zagen onder meer de universiteit. Ook hier zie je duidelijk de Engelse invloeden. Overigens vertelde Eugene en Sekar dat er geen slechte gevoelens heersen over de Engelsen (ergens plukken ze er nog de vruchten van door lid te zijn van de commonwealth, de hordes Engelse toeristen en het spoornetwerk - hoewel ze bij dat laatste weten dat de Engelsen die niet voor het gemak van de Indiërs, maar alleen voor het leegroven van de bodemschatten bouwden). Het enige waarover echt wat zeer zit, is hoe de Engelsen het kastensysteem misbruikten voor hun verdeel-en-heers-politiek.)

... en de binnenkant...

Sint Thomas - Patroon van India & aapjes kijken
Nu kwamen we bij onze eerste echte stop: De San Thome Basilica oftewel de St. Thomas Kathedrale basiliek. Onder het graf is een crypte waar eens het lichaam van de Apostel Thomas gelegen zou hebben. Het lichaam is later 'gejat'. Of het echt waar is? Niemand die het weet. De Indiërs vinden van wel èn feit is toen Vasco da Gama India 'ontdekte' er al ruim een miljoen christenen woonden! Om in de crypte en het bijbehorende museum te mogen moeten je schoenen uit (heilige grond). Zo gezegd zo gedaan. Het deed me wel wat daar in de crypte. Ik bad op voorspraak dat de Hl. Thomas voor zegen over het Indiase volk en mijn reis. Daarna liepen we de kathedraal in. Die is overigens prachtig. Er hangt een bijzondere sfeer. Hij straalt warmte uit. Ze trekken hieroveral de verbinding met de St. Pieter (St. Petrus) in Rome en Santiago de Compostella (St. Jacobus). Die laatste ken ik nog niet. Maar om eerlijk te zijn: deze is veel warmer (en niee, niet qua temperatuur) en gemoedelijker dan de St. Pieter. Chennai beats Rome! Absoluut (Sorry, Benedetto ;-) - maar over een paar jaar zul je het hopelijk zelf zien...)

en het mooie, houten plafond.

Het is net Wijk aan Zee, maar dan anders 😋

          

Na de kathedraal reden we richting het strand. Onderweg kwamen we heel wat stelletjes tegen op de motor. Want... buiten aswoensdag is het vandaag Valentijnsdag. In vrijwel heel India kan dit niet gevierd worden: te christelijk, te westers, te commercieel. In de staat Tamil Nadu (waarvan Chennai de hoofdstad is) kan dit wel. Niet dat ze hier progressiever zijn... Niet echt. Alleen onder Tamils geldt dat passen op kinderen/jongeren de exclusieve taak is van de vader (en moeder, denk ik...) maar dat je als buitenstaander nooit in familiezaken mengt. In andere delen van India zou er - zodra een jongen en een meisje alleen en op niet gepaste afstand zijn komen aanrennen en beginnen te vloeken en schelden en dreigen te beginnen met een (hindoe) huwelijksceremonie. Maar ook in Tamil Nadu zie je aan de schuchterheid van de tieners (en soms twintigers, denk ik, maar o wat is het moeilijk om hier leeftijd te schatten...) dat het niet echt gewaardeerd wordt. Of zoals Sekar het verwoordde: "Het verschil met Nederland? In India you can piss on the street, but not kiss and in Holland you can't piss on the street, but can kiss!"

Om op het strand te komen moesten we een aantal keer 'rijgeld' (hoewel het een openbare weg was) en 'parkeergeld' betalen. Soms stonden er meerdere van die mannen hun eigen toko te runnen, maar het fijne is dat voor Eugene en Sekar het Tamil hun moedertaal is. Als buitenlander zou je kunnen praten als Brugman... maar het zou niks helpen. Het land links van de weg (de zeezijde) was overigens vrijwel onbebouwd: het resultaat van de tsunami in 2005. Tja. In de regio Beverwijk/Velsen was er toen vooral aandacht voor zusterstad Galle op Sri Lanka. Dat dit natuurlijk ook India had getroffen was ik eerlijk gezegd een beetje kwijt.

De tempel waarvoor we niet wilden betalen.

Aan het strand stond een tempel. Voor een Indiër 4 Rupee om hem te bekijken, voor een buitenlander 20. No way José... want als je het pad (met hordes kraampjes of wat daar voor door moet gaan) afloopt, richting de zee, zie je hem van kort bij ook. Oké, toegegeven...: wat een Hollands gedrag (van Ton, mij én Sekar. Een kaartje zou €0,25 hebben gekost...

Het strand was prachtig. We wilden even pootjebaden, maar de golfslag van de Bengaalse Golf is niet zo geleidelijk als die van de Noordzee. Dus... plotseling was mijn opgetrokken broek tot aan mijn knieën doorweekt en toen ik er gauw uitstapte en mijn sandalen weer wilde aantrekken kwam een nòg grotere golf en waren mijn sandalen ook doorweekt. Nou ja. Het droogt hier als een tierelier...

Na het strand gingen we op weg naar een restaurantje om te eten. Je zit hier echt in de toeristenwijk, want de straten stonden vol met hotels en restaurants. We vonden met wat hulp van een local een restaurant met eigen parkeerplaats. Het eten smaakte goed. Wederom eerder Chinees dan Indisch; maar zoals we in Bengaluru al vaststelde: je bestelt als Hollander ook geen bord boerenkool in het restaurant, nietwaar?

Sekar in één van de tempels...

Na het eten bezochten we een park met allerlei tempelruïnes. Niet verder van die tempel waarvoor we niet wilden betalen! En dit was gratis.

Het was nu op het heetst van de dag, maar het was schaduwrijk door bomen en de gebouwen. Hier zag ik voor het eerst aapjes. Nou was het doel van mijn reis niet alleen om aapjes te kijken, maar om iets te doen. Nou. Het eerste deel is dus al gelukt.

Ja! Aapjes kijken!

Hierna bezochten we nog twee plekken die met de hl. Thomas vandoen hadden. Een grot waar hij gebeden zou hebben (dezelfde smaak als Franciscus dus), maar het is ook de plek waar hij uiteindelijk de marteldood zou hebben gevonden. En we bezochten de St. Thomas Mount waar hij gepreekt zou hebben.

Paus Johannes Paulus II

Deze plekken zijn minder sfeervol. De kerk op de eerste plek was minder gelukt van binnen en de andere plek was wat te groots. Wel stonden hier twee standbeelden van twee bekende, recente heiligen. Hoe kan het ook alles Paus Johannes Paulus II en Moeder Teresa.

 Maar wat deze plek echt bijzonder maakt is het magnifieke uitzicht over Chennai. Dan pas zie je wat voor immense stad het is. Want, let op: de foto is slechts één kant... de stad liep aan alle kanten zover door!

Chennai

Daarna reden we terug naar St. Sebastian voor het avondeten (elke communiteit heeft hier zijn eigen Ina/José/Ans/Ria voor huishuiden en koken. In traditionele kleren. Ik zie onze dames al in Volendammer kostuum of met Brabantse poffer door het klooster gaan 😁😂 Ook de dame hier had heerlijk gekookt. Ze was wel erg verlegen... maar ik heb ook haar kunnen bedanken op een (voor haar) onbewaakt ogenblik, dat deed haar toch goed.

 

Moeder Teresa

Broederlijk (en zusterlijk) werk in Chennai: kinderen uit de slumbs
Daarna was het tijd voor een goede nachtrust. Het bed hier ligt beter dan in Bengaluru en er was airco. Heerlijk uitgerust werd ik wakker. Eugene kwam weer, nu met de auto van zijn eigen woonplek.

Klaslokaal, met daaronder in de 'kelder' een reservoir voor regenwater.

We zouden elders ontbijten. Dus we gingen gauw op pad en kwamen bij een opvanghuis voor straatkinderen (sommige wees of halfwees) in een soort kinderdorp. De kinderen zaten zojuist aan het ontbijt en konden ons nog net welkom heten voordat ze met de schoolbus naar school gingen. De school is van de overheid en daarom niet echt geweldig goed (vandaar dat er maar 12 jongens wonen). Daarvoor krijgen ze thuis (in dit opvanghuis dus) bijles. In het weekend worden er activiteiten georganiseerd. De director (ook broeder) leidde ons rond. In het huis is ruimte voor 8 broeders, maar zoveel wonen er niet. Deze plek hoort bij een andere plek in Chennai en dat is de plek waar Eugene woonde. Overigens was de accu van mijn camera toen leeg (en de reservebatterij morsdood), dus na dit bezoek heb ik alleen wat bibberfoto's met mijn telefoon. (Maar tijdens het typen van dit blog laadt de goede accu al weer op).

De slaapzaal

Het huis van de communiteit (los van het huis van de jongens)

Daar gingen we daarna heen. Eugene is de 'Assisten Director', Fr. Joseph de 'Director'. Ook dit is een opvangplek voor jongens uit de slumbs. Ooit hadden ze op beide plekken ook meisjes, maar dat mag niet meer van van de Indiase regering (mannen die voor meisjes zorgen - ook al is het personeel vrijwel uitsluitend vrouwen). We troffen hier ook Dominik een 19-jarige Duitser die hier een jaar missiewerk doet. Vanuit Duitsland had ik hier al van gehoord. Er is ook een Duits meisje, maar die was helaas de dag weg. Ik heb diep respect voor die twee. Ik denk dat mijn ouders mij aan de stoel hadden gebonden als ik op m'n 19de had gezegd: "ik ga een jaar naar India!". Hahaha.

Selfie van Sekar, Ton, mijzelf en fr. Eugene.

De vergadering, op de achtergrond Dominik.

In deze communiteit (nu twee broeders - Joseph en Eugene - en vrijwel standaard twee Duitse jongeren - was het de gewoonte je schoenen uit te doen. Ik dacht nog even aan de vaccinatiearts die me bijna een soort 'bubble' had aanbevolen ter bescherming en dacht "aju, dr. Bubble... ik kan mijn broeders niet beledigen". Ook zijn advies 'was nooit je handen, maar gebruik ontsmettingsgel ging de prullenmand in: mijn fles gaat veel te snel en Dominik is hier nu 5 maanden hier en nog steeds zo gezond als een vis. Je moet het kraanwater niet drinken, that's all (de volgende stap, die ik nog niet gewaagd heb, is mijn tanden er mee poetsen... ik zal wel moeten, het drinkbaar water is een te schaars goed). Dit huis was trouwens relatief schoon, maar natuurlijk waren mijn voetzolen al gauw zwart. We maakten hier een vergadering mee (in anderhalve week is er een groot feest voor 175 kinderen met ontbijt en maaltijd. Met bij elkaar schrapen hadden ze genoeg geld. Als ik mij goed herinner iets van €200, -. Daar kunnen wij een puntje aan zuigen... dat zou ons nooit lukken. De vergadering was in Tamil, dus hadden wij er weinig aan, maar toch werden wij hartelijk welkom geheten en bedankt voor onze bijdrage 😁.

De tempel ..Iets voor onze Vondel?

Verder bezochten we die dag een tempel/monument voor een schrijver (Dominik: "wij moeten ook zoiets voor Goethe bouwen 😂) en twee regiopresidenten van Tamil Nadu. Daarna hebben we gegeten in de communiteit en daarna bezochten we twee plekken waar kinderen uit de slumps in de buurt (Bombay Station) les krijgen (van een zuster die ook op de vergadering was). Ze hebben voor ons gedanst en gezongen. Bij de tweede plek (waar we wat langer bleven) stonden stoelen voor ons klaar, terwijl de kinderen op de grond zaten. Na hun optreden speelden we wat met de kinderen. Ik moest dansen, zingen 😂, rennen en  wel 100 keer mijn naam noemen. Ik ben er inmiddels achter dat 'Hans-Peter' veel te moeilijk is en dat 'Hans' niet veel oplost. Met 'Peter' (op z'n Engels) kunnen ze veel meer. Ik heb besloten dat ik hier dus maar 'Peter' ben. Het liedje wat ik zong, kwam spontaan boven de gouden ouwe kinderkoorkraker: de wereld is een toverbal, geen mens weet hoe hij worden zal, maar één ding dat weet iedereen: je kunt het niet alleen! Dus... zullen we er samen iets van moeten maken, de wereld is wel mooi, maar een bewerkelijk ding. Dus zullen we er samen iets van moeten maken, hey, hey, hey, hey, kom maar in de kring. Ze verstonden er geen woord van - maar ik ook niet van hun Tamilgezang. Maar dat drukte te pret echt niet. Ik koos trouwens dit lied, omdat de diepste zin er van hier concreet werd: óók de kinderen van de slumps horen in de kring... ook hèn hebben we nodig om de wereld te bewerken. Voor de tweede plek moesten we trouwens door een slump heen. Oh oh oh. Je kent ze van TV, maar als je ze dan in het echt ziet... Ze werken overigens ook met de vrouwen uit de slumbs.

Dansense meisjes uit de slumbs

De jongens krijgen eten van de twee kokkinnen op 't overdekte dakterras.

Terug in het huis waren de jongens weer allemaal thuis (na ons middageten kwam de een na de andere al thuis uit school). Ook hier werden we welkom geheten met muziek en zang. Weer stonden de stoelen klaar. Ik keek Ton aan: "ik schaam me dood. Ik op een stoel, zij op de grond." Terstond dacht ik... 'dahag'. En ik liet met op de grond zakken. Toen starten de optredens. Veel leuker (vonden ook de jongens - die overigens van een jaar of 6 á 7 tot 15 gingen). Ook hier stoeiden en kroelden we wat met de jongens (mijn ring en mijn siliconenarmbandjes waren een leuk speel/bekijk object. Mijn haar trouwens ook. Hoeveel handjes daar wel niet door gingen... Blonde haren... dat is echt een zeldzaamheid. Nu ervaar ik hoe het is als een donker iemand naar Nederland komt en er mensen ongevraagd aan het kroeshaar gaan zitten... Ik zie trouwens gewoon mensen om mij heen. Die huidskleur zie ik niet. Nooit gehad trouwens. Met dank aan mijn ouders voor deze wijze les in mijn opvoeding. 👍

Toen was het tijd voor het avondeten van zowel de jongens als van ons en voor ons eventjes rust. Daarna weer met de sleeper terug naar Bangaluru. Dit was een andere maatschappij en er waren verschillen; ik sliep zelfs beter dan op de heen weg. Om ongeveer 05:30 uur waren we weer n Bangaluru. Van 06:00 uur tot 07:00 uur heb ik toch nog even geslapen. Na een verkwikkende douche was deze blog aan de beurt. Hij is weer veel te lang geworden... excuus, excuus. Maar ik heb dit echt nodig om alles te verwerken (waar is prof. Dumbledore met zijn Pensieve (Hersenpan) als je hem nodig hebt!!!).

Rustdag
Vandaag heeft Sekar mij overigens een rustdag beloofd - die is al half om aan deze blogtekst. Hemeltjelief. Dit is dag 4 pas... het voelt echt als week 4. Wel even gesproken met hem. Ik ben als lekenbroeder natuurlijk geïntresseerd of er wel lekenbroeders zijn. Dat is een zeldzaamheid (net als bij ons, eigenlijk): er zijn er twee eeuwig geprofest, waaronder fr. Tommy (de provincie-econoom) en twee in opleiding. Ik ken er dus al een kwart van. Het verschil tussen lekenbroeder en priester-broeder is hier net zo groot als ons. Dat bewijst fr. Tommy wel (en ja, die wordt ook gewoon fr. (= father; pater) genoemd.