Dag 6 t/m 8: langzaam beginnen... en een Gurta

Tijd voor een nieuwe post. Hoezo? Hij moest toch rust houden? Ja en nee. Rust houden gaat gauw vervelen en je kan moeilijk een week niks doen om daarna weer vol op aan de slag te gaan. Zondag (dag 6) was inderdaad een rustig dagje. "Er is geen ochtengebed, net als in Megen", zei Sekar, "kom naar de mis van 09:30 uur, dan gaat de provinciaal door. Voor die tijd kun je ontbijten. Trek de koelkast maar open." Zo gezegd zo gedaan. Ik was vooraf gewaarschuwd: de provinciaal preekt 20 minuten, minimaal. En inderdaad; voor mijn gevoel (verder was het een aardige preek) zat er wat herhaling in... Nou... dat moet één van de broeders in Megen is proberen, hahaha, ik denk dat de kerk dan leeg is, als hij klaar is... Na de mis werd in aangesproken door Jan Houtbraken een Rotterdammer die al 37 jaar in Bangaluru woont (je komt Hollanders ook overal tegen 😜), een jong frans stelletje (babytje op de arm) die hier net twee weken is en hier een tehuis runt met ruim 20 verstandelijk beperkte mensen) en een mevrouw uit het parochiebestuur die (in positieve zin) helemaal uit d'r bol ging toen ze d'r achterkwam dat ik niet één van 'de Italianen' ben, maar een Hollander: "Geweldig, wat leuk! Ik zit al heel lang in het bestuur... en moet je zien wat jullie ons allemaal gegeven hebben!!!" (met een wijdsarmgebaar over het te terrein). Ik had binnen een kwartier tijd 3 uitnodigingen op zak.

In de middag heb ik twee keer kort contact gezocht met Nederland (mijn moeder vierde haar verjaardag, maar ik sprak meer met de gasten en mijn vader, dan met haar 😜). Ook gaf ik die middag toe aan mijn enige guilty pleasure. Ik ben namelijk een echte molloot! Helaas kan ik Wie is de Mol? niet meer live kijken, maar oké. Ik ben blij dat 'mijn mol' er nog steeds in zit. Let op mijn woorden: ik ben nu 100% zeker dat het Simone is. Zeker nu Stine er uit is, die was sinds aflevering 2 de enige die me af en toe liet twijfelen. Maar terug naar India.

Dag 7, Maandag: rustdag? Nee, gewerkt moet er worden (en de toerist uithangen)

Op maandagochtend was het voor het eerst - ik had noch gereisd, noch was ik flauwgevallen, noch was het zondag - dat ik mee kon doen aan het ochtendgebed. Dat is hier vroeg: 5:45 uur! Het is de provincialaatskapel en daarna is er om 06:30 uur de Mis in de kerk. De broeder - uit de 'grote Antonius-communiteit' - fr. Augustine die voor ging had voor een doordeweekse dag ook een flinke preek - voor een doordeweekse dag dan. Na de mis schoot het me te binnen dat ik ook voor het eerst met de broeders zou ontbijten. Het ontbijt doen de Thomas-communiteit (provincialaat) en de Antonius-communiteit samen in de refter van de laatste communiteit. "Die is naast de keuken", staat er op de dagorde. Euhm... waar is de keuken?

Bonaventura-refter (sorry voor de slechte kwaliteit)

Ik volgde één van de broeders-studenten (omdat ik geen van de eeuwig geprofesten zag) en belandde zo in de verkeerde refter, die van de derde communiteit in dit complex: de Bonaventura-communiteit waar de priesterstudenten en hun drie magisters bij horen. Pech hoor, dacht ik. Ik vind dit veel leuker... tussen al die jonge broeders. En ik ben gebleven. In mijn kielzog kwamen de Italianen binnen (dat trouwens een Italiaan en een Kroaat zijn, maar ze worden hier consequent 'de Italianen' genoemd). Hadden die nou mij gevolgd? Of wilden die ook - ze waren hier immers voor de thema's "vorming & studie" - met de jonge broeders ontbijten. Na het ontbijt zag ik de 'takenlijst' hangen. Die was ongeveer net zolang als de onze in ons noviciaat in Wiedenbrück en wie waren maar met zijn vieren (dit zijn er 9 geloof ik)!

Na het ontbijt heb ik enkele foto's gemaakt van de mooie tuin (zie de foto's hierboven en hier naast). Als start dus van weer een relaxt dagje. Daarna moest ik wel weer even op bed gaan liggen. Ik ben er dus nog niet...  Dat binnen liggen was ik zo zat, dus na een tijdje dacht ik. Ik pak één van de boeken (Les Misérables), die ik heb meegebracht en ga buiten in de schaduw zitten lezen. Ik was op pagina 5 of zo, toen Sekar langskwam. "Zullen we na de koffie naar "The Saint Anthony's Bread Centre"? Dan kun je daar aan de slag. "Euh, oké...". Ik dacht nog even... lopen we nou niet weer te hard van stapel, nu al aan het werk in de gaarkeuken? Maar na de koffie gingen we er heen.

Het Breadcentre
"Ga maar weer", was de eerste reactie van de man die de coördinatie heeft: "we zijn al bijna klaar." "Nee", zei Sekar: "laat hem maar kijken en helpen met uitdelen van het eten". Wat een bijzondere ervaring was dat. We hebben nu afgesproken dat ik daar - zolang ik in Bengaluru blijf natuurlijk - van maandag t/m zaterdag heen ga om te eten.

Een Ashram
Bij de koffie had fr. Alex mij en de Italianen uitgenodigd voor een bezoek aan een 'Ashram' een Hindoeïstisch Spiritueel Centrum. Ook fr. Xavier ging mee (één van de definitoren - bestuursleden, de volgende dag zou het definitorium vergaderen). We zouden om drie uur vertrekken. Ik begreep om twee uur (toen ik terug was uit het Bread centre dat het anderhalf uur rijden was. Was dat wel een goed idee? Maar ja, ik wilde deze kans ook niet laten schieten. Dus na een klein uurtje rusten stond ik op het opgegeven verzamelpunt. Nou ja... ik stond buiten de voordeur en de rest erbinnen. Gelukkig dacht Alex om 15:00 uur... hmmm, Europeanen zijn stipt... toch maar even buiten kijken. Goede gedachte en dus vertrokken we stipt op tijd. Het was inderdaad anderhalf uur rijden. Maar dat doet het Indiase verkeer, want het was slechts een kilometer of 24.

De receptie

Mijn afdeling :-D

Het hoofdgebouw (helaas stond br. zon even ongunstig)

Nog een keer het hoofdgebouw, met fr. Xavier en 'de Italianen' (Br. Casare and Br. Sinisa)

Daar aangekomen bleek het een enorm complex te zijn van 'spiritueel leider' Sri Sri Ravi Shankar Ji met een strak dagprogramma als je er verblijft (maar als 'bezoeker' kan en mag je zo het terrein op en alles bekijken). In dit centrum proberen ze uit te stijgen boven religies, culturen en nationaliteiten om zo vrede in de wereld te brengen. Ze hebben locaties over heel de wereld en steunen o.a. schoolprojecten wel ("'t lijkend de franciscanen wel", zei (ik dacht) Alex toen we de borden bekeken waarop dit vertelt werd; en inderdaad de borden lijken precies op de flyers van Franciscus helpt!"). Overigens, het spijt me het te moeten zeggen, maar: de bijzondere gebouwen (qua architectuur) in een parkachtige omgeving, deden mij wel heel sterk denken aan De Efteling (sorry! 😳). En, net als in De Efteling was er hier een souvenirshop. De Italianen kozen daar allebei een mooi shirt uit. Ik liep er zelf ook wat te snuffelen. Op een gegeven moment hield ik een gebroken witte Kurta (zie de foto iets naar onder, rechts - als voorbeeld) vast. "Ja leuk, moet je kopen!", zei Xavier. "Eerst passen" zei ik. Zo gezegd zo gedaan. Hij paste. En ik dacht: waarom niet. Ik doe hierbij de plechtige belofte hem ook af en toe te dragen. Want ik koop nooit kledingstukken voor "de zomaar". Toen kwamen we bij de kassa... als u drie kledingstukken koopt, is de vierde gratis. En voor ik het wist was beklonken dat ik een gratis shirt mocht uitzoeken. Dat werd een "gewoon model". Een soort overhemd, maar dan zonder kraag (of beter zo'n kraag als een Kurta); wat ik bijzonder prettig vind onder mijn pij. Ik ben dus twee mooie kleding stukken rijker voor maar 1000 Rupees (€12,50). Twee leuke aandenkens aan mijn tijd hier.

Een kurta,vergelijknaar met de mijne.

Na een kopje thee snel terug naar huis voor het avondgebed, het avondeten en een kort skypegesprek (nu had ze meer tijd 😉) met mijn moeder. Het was immers haar echte verjaardag! Toen was het al weer tijd om mijn kamer op te zoeken, de dinsdag zou immers ook vroeg beginnen.

Dag 8: Meer Bread CentreDe
 dinsdag - vandaag dus - begon hetzelfde als de maandag. Al liep ik nu bewust naar de 'verkeerde refter'. Ik vind het wel zo leuk met leeftijdgenoten (nou ja, ze zijn allemaal jonger... 🎉🎉) wat contact te hebben.

Om 09:00 uur stond ik voor het Bread Centre. Ik wilde niet te laten komen. Dus was ik te vroeg. Het opent om 09:30 uur 😏😒. Volgens afspraak werd ik aan het groenten snijden gezet.

Snijkeuken en uitgifte punt van the Bread centre

Anderhalf uur lang een soort Indiase sperziebonen en daarna uien (die wonderwel geen invloed op mijn ogen hadden). Toen moest ik gaan zitten en koekjes eten. Blijkbaar was hier ook doorgedrongen dat ik het rustig aan moest doen. Ik gebruikte de tijd om wat te praten met de coördinator, Lawrence, een zeventig jarige met vier volwassen kinderen die allemaal in Dubai (V.A.E.) werkten. Hij had daarzelf ook 10 jaar gewoond en was businessman geweest in Bangaluru en nu met pensioen. "Nou ja 'pensioen', zei ik...: hij is er zes dagen in de week van 09:30 uur tot 15:00 uur. Daarop moest hij lachen. Hij vindt dit leuk. Hij is er nu vier jaar. Toen hij erbij kwam, trof hij - zijn woorden -  een vieze bende: er liepen overal ratten en kakkerlakken. Hij accepteerde de 'baan' op voorwaarde dat hij wat geld kreeg om de boel op te kalefateren. Met een klein budget heeft hij de boel schoon gemaakt, de vloer van tegels voorzien, de muren geverfd, de kleine lampjes vervangen door Philips(😁)-Tl-buizen, bakken gekocht om de kruiden en de rijst goed te bewaren én gezorgd voor een enorm gasstel, waardoor ze nu op vier pitten kunnen koken in plaats van één. Lawrence is een bereisd man. Hij heeft heel wat landen gezien en met zijn gezin (vrouw, drie zoons en een dochter) ook een reis naar Europa gemaakt. Hij heeft Amsterdam dus gezien.

De kookkeuken (is eigenlijk buiten, slechts een afdak en een hek)

Toen mocht ik kijken bij het koken. Gelukkig kijken, want ik moet zeggen dat ik graag wat afstand houd van de enorme potten en de enorme gaspitten eronder. De grootste pan in Megen kan denk ik vijf of zes keer in deze pannen.

Geen vaatwasser, gewoon andere kant van het hek op de grond.

Na het koken eten de vrijwilligers. Dat zijn overigens: drie mannen (w.o. Lawrence) en drie vrouwen. Helaas spreken er maar twee Engels, maar met de derde man en de dames spreek ik gewoon hands en voets... Voor het uitdelen komen er een aantal dames en heren extra. Want er komen dagelijks 150 mensen. En op dinsdag 'St. Anthony's Day' en vrijdag (ze weten niet waarom) wel 250! Ook eten er wat medewerkers van het terrein. Die betalen wat. Dat vind ik persoonlijk wat gek. Zowel gisteren als vandaag hadden we voor de laatste bezoekers (oké we starten rond 12:30 uur het uitdelen en die komen dan tegen 13:30 uur) moeten we "nee, het is op!" verkopen. Dat vind ik echt sneu. Maar ja. Om 14:00 uur kwam ik op mijn kamer. Moe plofte ik op bed. Om tegen 15:45 uur wakker te worden. Bijna theetijd en daarna blogtijd.

En dus heb ik met deze blogtekst de tijd weer in gehaald. Ik ben dus weer op de goede weg. Ik heb het naar mijn zin 's ochtends te werken en 's middags te rusten. Dat houd ik prima vol. Kijken hoe de volgende dagen worden.