Dag 12-13: een culture shock, maar niet die ik verwachtte...

Ik hoop niet dat ik te snel ga voor Nederland, met al weer een blogpost, maar er is deze dagen alweer zoveel gebeurd, dat ik weer eventjes mijn hoofd moet legen op het digitale papier. Ik zie nu dat ik in mijn vorige blog de dagen fout had, het waren natuurlijk woensdag, donderdag en vrijdag... de dagen lijken wat op elkaar...

Dag 12 (Zaterdag) - wassen en wederom spontaan broederlijk bezoek

Na het ochtendgebed - dat hier trouwens wisselend "bezoek" kent, net als het avondgebed; deze ochtend was ik er alleen met Sekar - zei Sekar me dat ik vandaag de mis kon meemaken van de broederstudenten in hun kapel. Zogezegd zo gedaan. Nou begon die mis met het ochtendgebed, dus ik heb dubbel gebeden. Het was een mooie viering, grotendeels gedragen door de broedersstudenten, qua gebed, zang, lezingen en overwegingen. De voorganger, fr. Amaladass, droeg trouwens - net als sommige andere oudere broeders hier af en toe - een witte pij. Ik kan daar maar niet aan wennen... maar oké.

Tijdens het ontbijt vroeg br. Anand of ik vanmiddag vrij was. Op mijn bevestigende antwoord nodigde hij mij uit om mee te gaan naar zijn "ministry". Oké, leuk! Aanpakken wat je aanpakken kan nietwaar? Dus we spraken af dat hij om 17:00 uur naar mijn kamer zou komen. Nu had ik afgesproken die middag de wasmachine te kunnen gebruiken, dus ik moest even kijken hoe ik dat ging doen.

Na het ontbijt was het weer tijd voor mijn dienst in the bread centre.Ik heb een klein filmpje gemaakt om een beeld te geven van het verkeer te geven. Dit is vanuit the bread centre, die staat op de hoek van een kruising. Helaas was het een relatief rustig moment 😁.

Mijn was...

Het lastig te zien, maar rechts van de toren hangt mijn was.

Na mijn dienst ging ik (om 14:00 uur) eerst gauw met mijn was naar de wasmachine om daarna te gaan rusten. Helaas was de wasmachine met de theetijd (16:00 uur) nog niet klaar, maar na een snelle kop thee (hier trouwens standaard met melk en twee scheppen suiker), was de wasmachine wel klaar. Dus ik met twee armen vol naar het dak (via 'het torentje') en toen stond ik voor de uitdaging met 6 knijpers en één hangertje al mijn was op te hangen, terwijl het best waaide, en loshangen onherroepelijk had betekent dat het in Bengaluru wasgoed was gaan regenen... Toen ik dat net voor elkaar had, kwam de dame van de huishouding boven en begon haar deel van de was (beddengoed) weg te halen en op eens werd ik door haar overladen door wasknijpers, waardoor ik als nog alles netjes kon ophangen.

Het was inmiddels 16:40 uur toen ik weer op mijn kamer was, dus kon ik even uitpuffen (boven op het dak sta je natuurlijk vol in de zon) en zat om 17:00 uur klaar, maar... geen br. Anand. Dus ik liep maar zijn kamer. 17:05... geen Anand en op mijn kloppen reageerde hij niet, 17:10 uur... nog niet. Toen klopte ik maar wat harder. Een duf hoofd verscheen om de hoek van de deur, hij schrok en riep "even wachten!" sloot de deur weer... en daar stond ik. Maar dat duurde niet lang. Uiteindelijk kwam hij en rende ik nog naar mijn kamer voor mijn fototoestel). We gingen op pad. Het bleek dat hij wèèr een nacht had doorgehaald om te studeren en net even was gaan liggen. De arme drommel was ingeslapen. Hij studeert veel te hard, dat was me wel duidelijk.

We liepen de andere kant op dan de vorige keer (ik had nog steeds geen idee waar we heen gingen) en troffen op onze weg de dame uit het kerkbestuur (of kerkraad, dat moet ik misschien zeggen) die me afgelopen zondag had uitgenodigd. Dus ja, die afspraak kon nu wel even hard gemaakt en Anand moest me maar brengen. Konden we van de week voor het avondeten komen? "Morgen", zei Anand meteen. O jee, dacht ik... dat kun je haar toch niet aan doen, zo snel. Maar toen wilde zijzelf dat het de lunch zou worden... en zo hadden we een afspraak voor zondag 12:00 uur.

Het weeshuis

Kijk eens aan... de Missionszantrale uit Bonn!

De tribune bij het sportveld met br. Anand (links) en de franciscaner broeder die ons eventjes rondleidde...

De school van de broeders

We liepen verder en we kwamen bij de plek waar we zijn moesten: het terrein van een congregatie broeders franciscanen (dus: derde orde regulier, mannelijke franciscanessen, zeg maar), genaamd Franciscans Missionary Brothers of Congregation of the Missionary Brothers of St.Francis of Assisi (CMSF), een van oorsprong Duitse concregatie gesticht door br. Paulus Moritz. Zij hebben een weeshuis, een school, diverse werkplaatsen waar beroepsopleidingen worden gegeven, een eigen sportveld, etc. Een heel complex dus! Net als bij onze vorige wandeling belde Anand spontaan aan (daarover moesten de broeders van het provincialaat trouwens lachen...). Er was niemand thuis. Toen liepen we het weeshuis maar in. Helaas was het net wastijd, dus ik hoorde veel stemmen, maar zag maar weinig gezichten. Wel troffen we daar een broeder. Het bleek dat Anand zijn ministry hier heeft. Het gaat dus om sociaal werk, zoals ik in het noviciaat naar het Jugendhaus St. Aegidius in Wiedenbrück ging. Maar we waren laat (en het was wastijd), dus we konden niks doen. Wel liet de broeder ons een stukje van het terrein zien.

Daarna wandelen we weer terug. Waarop Amand in een zei: "ik heb geen idee waar we nu zijn...". Gelukkig had ik net een electronicazaak gezien waar Ton en ik nog waren binnengewandeld om prijzen te vergelijken (die dus niets uitmaken) en in plaats van ter plekke een hartverzakking te krijgen, zei ik droog: we moeten straks links en dan rechtdoor. Dat bleek te kloppen.

De kerk is volledig verlicht...

En het parochiecentrum ook...

Teruggekomen bij de kerk bleek de versiering nog verder te zijn toegenomen. Echt... een kerk zo versieren, zouden wij in Nederland nooit doen. Maar... het bevalt me wel. Alles ter ere Gods. Nou ja, inmiddels is het me wel duidelijk dat dit allemaal voor de komst van de relikwieën van Antonius van Padua is, die maandag aankomen. Ter ere van St. Antonius dus.

Toen we weer terug waren kwam één van de andere broedersstudenten, Matt Joe, terug van zijn tekenles. Op Facebook liet hij mij een aantal van zijn kunstwerken zijn. Wauw! Hij nodigde mij uit iets voor het blad, dat de broedersstudenten uitgeven te schrijven en te tekenen. Dat eerste is oké, maar dat tweede. Ik geloof dat hij denkt dat ik ook een geweldig tekenaar ben. Nou. We zullen zien.

Die avond lichtte ik de communiteit in dat ik er de volgende dag met de lunch niet zou zijn. Ze moesten er om lachen: ik ben niet de eerste en zeker niet de laatste die door deze dame wordt uitgenodigd.

Dag 13 (Zondag) shock op (culture) shock

Zondagochtend ik mocht ik weer uitslapen m maar ik was om 07:00 uur (wat toch 1 uur en 45 minuten langer is dan de andere ochtenden) was ik klaar wakker. Dus ben ik maar opgestaan en ben Wie is de mol? gaan kijken. Wat dus de eerste shock van deze dag was, kunnen de volgers van Wie is de mol? wel raden.... maar genoeg daarover.

Ik heb daarna ontbeten en ben naar de 09:30 uur Mis gegaan. Een kinderdienst. Er zong een kinderkoor. Erg leuk! Voor de rest vond ik er weinig voor kinderen aan. Ja, de pastoor begon zijn preek met een verhaaltje over een jongetje dat heel erg graag een circus wil zien. Dat was zijn voorbeeld om aan de kinderen Jezus' Transfiguratie uit te leggen. Om heel eerlijk te zijn: ik snapte er niks van. Is dat nou mijn Engels? De rest van de preek bevatte zoveel moeilijke woorden dat ik nog meer begon te twijfelen... maar goed. Aan het eind van de mis werden prijzen verdeeld. De vorige week hadden de leerlingen van de zondagschool hun examens gemaakt en de besten kregen nu een prijs. Dat duurde even. Er waren namelijk 10 niveauklassen, 4 prijzen per klas (1e, 2e, 3e en een eervolle vermelding) en bij de meeste klassen waren er wel één of twee kinderen gelijk geëindigd. Er was zelfs een klas met: 3 eerste prijzen, 3 tweede prijzen, 2 derde prijzen en 3 eervolle vermeldingen. Euhm. Volgens mij kregen ze allemaal een prijs. Wat natuurlijk wel zo leuk is, maar... het duurde en duurde en ik kreeg pijnlijke handen van het klappen.

Clara in de San Rufino, Assisi

Na de Mis waren mijn handen weer nodig. Voor het eerst kwamen er (een stuk of 15) mensen op me af die gezegend wilde worden. Tja. Beste mensen... er staat bij mij geen stroom op, hoor, maar oké dan. Iedereen mag zegenen, dus oké. En ik pak de mooie zegen van Clara. Die zegen is prachtig,= franciscaans en niemand mag zeggen dat ik hem niet mag gebruiken, aan gezien ik 100% zeker ben dat Clara ook geen priester was :-D, maar wel heilig is geworden. Oftewel:

De Heer zij altijd met u en moge Hij geven dat u altijd met Hem zijt! 

En ach, het doet de mensen goed... dus waarom niet?

Na de Mis ging ik even naar m'n kamer afkoelen want zowel in de kerk als voor de kerk was het heet. Daarna ging ik op zoek naar Anand. Zowel tijdens als direct na de Mis was de dame naar me toegekomen om me aan onze afspraak te herinneren.

Na heel lang zoeken vond ik om 12:00 uur Anand. Hij had onverwachts bezoek gekregen. Maar hij had ze gezegd geen tijd te hebben. Nou ja, ze mochten wel mee. Maar dat wilden zij niet. Ik vond dat best sneu voor hem. Maar we gingen op weg en waren slechts een kwartier te laat. We werden binnen gelaten door de portier en met de lift naar de derde etage gebracht. Het duurde even voor ze open deed. Onze excuses waren overbodig en ze liet ons binnen.

Culture shock... (ik wist dat ik deze nodig zou hebben...)

Tja... en toen kreeg ik m'n eerste echte cultuurshock van deze reis.

En natuurlijk niet vanwege de armoede, maar vanwege de rijkdom. Hemeltje lief. De hoofdruimte (woon/eetkamer) van het appartement was denk ik drie of vier keer zo groot als onze Megense refter. Zeg maar ongeveer de Megense kloosterkerk, alleen iets smaller en op de normale hoogte voor een kamer. Er stonden gewoon drie zithoeken in (wat moet je in hemelsnaam met drie zithoeken?, dacht ik). En het stond en hing vol kunst, kasten vol serviezen en glaswerk.

We liepen naar de middelste zithoek. Vandaar uit kon je de eettafel zien en ik zag dat er al borden, bestek en warmhoudpotten klaarstonden. Maar zover was het nog niet. We moesten gaan zitten en meteen kregen we een bord kroepoekchips en een glas cola. Ze kwam aan met wat gebraden kippenpootjes. Zowel Anand als ik voelden ons niet echt op ons gemak. De dame (ze heet Joy geloof ik) vertelde en vertelde... dat ze uit Goa kwam en dus ook vloeiend portugees spreekt. Over waar ze wel niet allemaal was geweest, zowel binnen als buiten India ("Nederland is zo mooi, jij moet ook eens naar Nederland" (tegen Anand, die dat volgens mij wel wilde, maar niet zo een twee drie zag gebeuren - "kunnen we regelen!", zei ik), dat haar man een goede business had gehad en dat haar jongste zoon ("ik heb er twee en ook een dochter") dat had overgenomen. Haar oudste had in Australië gestudeerd, nu weer terug en na een paar jaar een goede baan te hebben gehad zijn baan had opgezegd ("ik was kwaad!!") en nu een fitnessschool aan het opzetten was ("nou ja, als hij maar gelukkig is!") en dat haar dochter getrouwd was. En dat ze al heel lang contact had met de broeders ("ik heb de eerste Nederlanders zien komen! Stel je voor er stonden in deze wijk nog maar 10 huizen en het klooster")

Ze vroeg naar mijn en Anands thuissituatie. Die vertelde nu een veel somberder verhaal dan hij mij had verteld... dat past op zich wel bij het feite dat Jharkhand (wat trouwens struikland of 'land van het bos' betekent) de armste regio is. Ik zal het jullie besparen; sowieso vind ik het niet netjes het zomaar te delen. Tot slot vertelde ze dat normaal de kinderen allemaal op zondag kwamen eten, maar dat het deze zondag niet ging lukken. Prompt ging de bel. Ja, in plaats daarvan had ze - let op - de schoonzus van haar dochter met haar gezin (man, tweeling (jongen/meisje) van 6,5 en dochtertje van 8 maanden) maar uitgenodigd. Onderhand waren we al een uur binnen en toen... gebeurde wat de broeders al voorspeld hadden: dat eten op tafel was niet de lunch... nee, we werden naar buiten gebracht, in de auto gezet en... gingen uit eten. Toevallig in hetzelfde Chinese restaurant als waar ik al met de broeders had gegeten.

Amand en ik reden met haar man mee en zij ging met het gezinnetje. Wij kwamen als eerste aan en haar man ging verder op parkeren. Stonden we daar. Dus ik maakte de grap (en voor het eerst heb ik Anand zien schaterlachen): "die zien we niet meer. Ze laten ons hier gewoon staan". Maar nee, een paar minuten later kwamen ze aan.

Ik blijf het ongemakkelijk vinden - het was de vorige keer ook zo - dat de obers je in het restaurant opscheppen. Op een gegeven moment was ik er klaar mee en pakte zelf een schaal (dat was oké), schepte iets op en toen wilde ik Anand opscheppen. Die schrok er van, maar vond het wel grappig. Na het eten namen we afscheid en we liepen weer naar het klooster terug.

Toen moest ik echt weer even rusten (het is warm de laatste dagen, hoewel de temperatuur niet gestegen is) en toen ben ik aan dit blog begonnen. Vanavond ben ik als enige hier, dus moet ik bij de broedersstudenten eten, kwam br. Baptist, de gardiaan me net zeggen. Prima...

Tot zover weer!