Dag -3 Vertrek uit Megen, aankomst in Nijmegen

Toegegeven het hoort nog niet bij mijn reis naar India - vandaar dag min drie -, maar omdat ik de komende drie dagen in Nijmegen ben voor de OFS-Kadercursus Franciscaans Leraarschap en daarna direct doorreis naar Amsterdam, al deze post.

Gisteren hebben br. Loek en ik lopen stoeien op het reserveren van stoelen in het vliegtuig. Dat was erg lastig met extra codes en zo. Maar het is - met dank aan Loek! - gelukt. Daarna veranderde mijn kamer van zijn gebruikelijke toestand naar een chaos (met stapels spullen om mij heen) en weer terug in zijn normale toestand. Ik heb even heen en weer gekeken van de stapel spullen naar mijn koffer en weer terug. Dat gaat nooit... Het bleek maar weer eens dat ik geen talent heb voor schatten, want mijn koffer bleek groot genoeg en bleef ongeveer 10 kilogram onder het bestaande gewicht. Gelukkig.

Dag Megen!

Ik hoop dat ze niet moeilijk gaan doen over mijn rugtas als handbagage, want die is nèt op het randje van het toegestane formaat, maar omdat ik hem niet helemaal vol stop (sterker nog... hij is half leeg), moet het kunnen. Een aantal keer spookte door mijn hoofd: waarom neem je gewoon niet een kleinere tas? Maar ja. Ik ga binnen India ook een aantal keer reizen en dan is een kleine tas weer in eens heel klein. Op hoop van zegen dan maar.

In de recreatie heb ik allerhartelijkst afscheid genomen van mijn medebroeders. Na een goede nacht - trouw aan mijzelf op dit soort dagen minstens een half uur eerder wakker dan noodzakelijk - werd ik door br. Gerard naar station Oss gebracht. Dag Megen! Tot over 6,5 week.

Toen de trein uit Oss vertrok (dag Oss!), Ravenstein passeerde (dag gemeente Oss en dag Noord-Brabant) en Nijmegen naderde schoot mij de Bijbeltekst (en tevens centrale tekst in de franciscaanse spiritualiteit) te binnen: "Neem niets mee op reis!" Ahum. Daar stond ik met een koffer en drie tassen. Oké... na het cursusweekend laat ik drie tassen achter, dus was het een beetje scheef beeld.

Mijn kamer in Nijmegen

Na even stevig doorlopen (waarbij mijn armen toch wel 5 centimeter groeide met zoveel tassen en een koffer) kwam ik aan bij de zusters. Onderweg kwam ik al één van de cursusdeelnemers tegen en bij de clarissen bleken de meeste anderen er ook al te zijn. Gauw mijn spullen naar mijn kamer gebracht en het bed op gemaakt.

En daarna begon meteen de cursus. Het bevalt voor als nog erg goed. Verder laat ik de cursus maar even voor wat het is; deze blog gaat immers over mijn reis naar India.

Nog een kleine 57 uur Nederlandse bodem onder de voeten. Maar in die tussentijd meld ik me vast nog wel een keer.

Vrede en alle goeds,

Hans-Peter